Muka ile tanışın… Savaş dönemi Ruandasından Belçika ve ardından Hollanda’ya uzanan hikâyeye bakın

Muka Cariza ile ben şahsen Dutch Design Week yani Hollanda Tasarım Haftası döneminde, Eindhoven’da pek çok markanın bir arada olduğu bir mekanda tanıştım.
Çantalarının, eşarplarının, kemerlerinin desenlerine, renklerine bayıldım. “Ne güzelmiş, Afrika’yı anımsatıyor” dedim.
“Evet kısmen” dedi; “Çünkü desenler benim hayat hikâyem. O üçgenlerden biri Afrika, diğeri Avrupa, arada sonsuzluk işareti var, bağlanma var, 3 çocuğum bak burada” diyerek anlatmaya devam etti.

Uzun bir hayat çabasını, mümkün mü bilmem ama, kısa edeyim… Şöyle:
#Muka aslen Ruandalı. 38 yaşında. Boşanmış, 3 çocuk annesi bir kadın.
Ruanda’da savaş zamanı; Muka 12 yaşında. Bir gün okulda, ertesi gün uyandığında ise Belçika’da!
Aynen böyle. O dönem çocuklar sık sık kaçırılıp Avrupalı ailelere evlatlık veriliyor.
Muka ilk önce “Geçecek” diyor, geçmiyor; 1, 2, 3 yıl derken bir daha ailesini göremeyeceğini anlıyor.
Kendisinden 5 yaş küçük kız kardeşi de kaçırılıp onunla aynı eve evlatlık verilince en azından küçük bir ailesi oluyor.

ÜVEY ANNE, BABA, KARDEŞ TACİZİ

Ama üvey annesinin baskısı, üvey erkek kardeşi ile babasının tacizleri sonucu 16 yaşında kızkardeşi ile kaçıp sokaklarda yaşamaya başlıyorlar. 3 ay sokaklarda kalıyorlar. Sonra üvey annesinin kız kardeşi onları bulup bir ev alıp onlara bakıyor; okuyorlar. Öğretmen oluyor Muka.

O MUTLULUKLA BAKIYOR…

Hikâye içinde hikâyeler…
Acayip toplantılı, bol fuar gezmeli bir günün sonunda “Dünyanın bir ucuna geldim yine güzel bir kadın buldum” dedim kendime.
Çünkü Muka bunları anlatırken asla kendini kader kurbanı vs. olarak nitelendirmiyor “Sonuca bakalım, geçmişe değil geleceğe odaklanmak daha doğru. Öğretmendim şimdi kendi desenlerimi yapabiliyorum. Bir kitap bile yazdım. Boşandım ama kocam artık çocuklarımla, benimle daha iyi anlaşıyor” diyor.
Bayıldım Muka’ya. 🧡
Mağduriyetlerini apolet gibi takmayanları severim ben çünkü.