“Gerçekten âşık olmayı mı beklemeli, yoksa ‘Bay Doğru’yu bulmadığını bilerek de olsa, ‘Bay Doğru’ya yakın’la birlikte mi olmalı?” Çok derin soru…

“30’larında bir arkadaşım ‘Artık kocama âşık değilim. Bu, ona da, bana da haksızlık’ diyerek eşini terk etti.
O da, çok çalışan, iyi gezen, bağımsız, çevresi diğer bekâr kadınlarla çevrili bir kadın haline geldi…
‘Görünüşte’ her şey yolundaydı. Başarılıydı, finansal ve duygusal anlamda güvende görünüyordu.
Ancak içten içe sormaya başladı ‘Acaba doğru şeyi mi yaptım?’
Yanlış yaptığı sonucuna varmış olacak ki, bir süre sonra eski kocasına döndü. 6 ay sonra da hamile kaldı.
Kocasını seviyor ya da sevmiyor; yeterince mutlu görünüyor.
Bizse -onun bir grup bekâr kadın arkadaşı- bu olan biteni konuşur, hafif de onu kınarken bir kez daha, teker teker andımızı içtik:
Âşık olmadığım ya da çok çok sevmediğim bir adamla evlenmektense bekâr kalmayı tercih ederim.”

AŞKA BİR BAKIP ÇIKTI!

Nadirdir; bazı insanlar böyledir.
Varsın bedel ödesinler; sevmedikleri işte çalışamaz, ‘öylesine’ birliktelikler kuramazlar. Helal!
Ama hikaye böyle bitmiyor.
Yukarıdaki satırların 38 yaşındaki sahibi İngiliz yazar Lucy Taylor, bir süre sonra biyolojik saatinin sürekli ilerlediğini, ‘Bay Doğru’yu beklemenin Godot’yu beklemekten farksız olduğunu, filmlerdeki romantizmin ‘bir hayaI yumağı’ olduğunu’ düşünüyor!

EN AZINDAN DENEDİ!

20’li yaşlarda terk ettiği adamla yıllar sonra yeniden karşılaşınca “Hımmm aslında bu adam da iyi bir baba olabilir” demeye başlıyor.
Ve bir direnişçi daha davayı bırakıyor!
“Gerçekten âşık olmayı mı beklemeli, yoksa ‘Bay Doğru’yu bulmadığını bilerek de olsa, ‘Bay Doğru’ya yakın’la birlikte mi olmalı?”
Çok derin soru…
Yarın ‘Sevgililer Günü’…
Candan sevdiğiniz bir can varsa ne âlâ.
Ama sevdiğiniz yoksa kim bilir; belki de durumunuz ‘hissediyormuş gibi yapan’ milyonlarca insandan daha iyidir.
Bazen beklemek, bazen de beklememek iyidir. Denememiş, aramamış olmanın ızdırabı fecidir! Bu nedenle Lucy, her zaman bizdendir!

***** İlgili bir yazı için: Büyük ‘çiftleşme’ gayreti… http://wp.me/p79ANb-53

 

Bu yazı 13 Şubat 2016’da Nilay Örnek’in Sözcü Gazetesi’ndeki köşesinde yayımlanmıştır.