Türkiye’de bir iki restoran var ki, en çok onlara hayran da olsam haklarında gazeteye iki satır yazamıyorum. Yani bir 7 Mehmet’i ya da Müzede Changa’yı, benim ağızları sulandırmadan, “Hele o bilmem ne yok muuuuu” diye yutkunmadan anlatmama imkan yok! Doğal gidişatıyla damardan reklam olacak, hayranlığımın sınırları aşılacak…
Ama hakketmiyor mu? Sıraselviler zamanından hayranım ben Changa’ya ama @sehirlisofralar çekimi bizi birebir Tarık Bayazıt, Savaş Ertunç ve Pınar Taşdemir’le de tanıştırdı ki, minnettarım. Nasıl deli bir ilgi, nasıl özen.
Müzede Changa’da bir sanatçı gustosuyla, bilim adamı titizliğinde, çocuklarına en iyisini yedirmek isteyen bir ev kadını güdüsüyle çalışıyorlar. Accayip bir tadım mönüsü yaptılar. Misal fotoğraf “pirinç, kıyma ve Antep fıstıklı parmak böreği ve tarhunlu, yoğurtlu salatalık”… Arkadaki cam kavanozlarda da yerelması turşusu var. Şef Pınar kadar meraklı olan, onunla peynir kurslarına giden Tarık Bayazıt kuruyor o turşuları! Yemekten önce gelen kefirli tereyağı (sonra gel de hayran olma) da onun elinden…
Bu arada tadım mönüsünde servise konu olan tüm yeme içme takımları, o çatal bıçaklar, enteresan tabaklar dünyanın dörtbir yanından binbir emekle antikacılardan toplanmış, buraya taşınmış… Mesela o kavanozun üzerinde görünmüyor ama minik bir papağan tünemiş; bir başkasında flamingo var… İşleri ayrıntı! Ben ne zaman uğrasam şarap kavı genişletmeleri, denemeleri. Yerli şaraplarda yok yok gibi… Diyorum ya, başlayınca susmuyorum. Tadım mönüsü tam bir deneyim, tadın derim. Uzun uzadıya inşallah yazacağım.

*